Παθολογία του ελληνικού συστήματος εκπαίδευσης
Το πρόβλημα της ελληνικής παιδείας είναι καθαρά φαυλοκρατικό. Ξεκίνησε από την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση με την εισαγωγή του συνδικαλισμού και τη μετατροπή του σχολείου σε χώρο ατομικού, αλλά κυρίως, κοινωνικού ανταγωνισμού. Κατήργησαν το θεσμό του επιθεωρητή, επέτρεψαν την επικράτηση της μετριότητας. Υποβάθμισαν τον κοινωνικό ρόλο του δασκάλου, και τον μετέτρεψαν σε συνδικαλιστή. Επέβαλαν την προαγωγή όλων των μαθητών από έτος σε έτος. Καλλιέργησαν την τακτική της ήσσονος προσπάθειας και μετέτρεψαν την κριτική αφομοίωση της γνώσης σε αποστήθιση, με αποτέλεσμα την ανικανότητα των μαθητών να αντιμετωπίζουν άγνωστα προβλήματα. Διαστρέβλωσαν την ιστορία και εξάλειψαν την αγωνιστική διάθεση υπεράσπισης εθνικών συμφερόντων. Η έννοια της ιδιοτέλειας έχει αντικαταστήσει την αρετή της αυτοθυσίας. Τα παιδιά δεν έχουν πλήρη αυτογνωσία και ζουν σε μία εικονική πραγματικότητα, έρμαια των παρορμήσεων του συρμού.
Στα πανεπιστήμια οι φοιτητές έρχονται κουρασμένοι, άδειοι από κάθε δημιουργική γνώση, χωρίς συγκεκριμένες φιλοδοξίες, με προτεραιότητα την απαλλαγή τους από ένα φορτίο άχρηστων γνώσεων και την κοινωνική τους δικαίωση. Νομίζουν ότι όλοι (γονείς, κοινωνία, κράτος) είναι υποχρεωμένοι απέναντι τους και διακατέχονται από μία νοοτροπία ευδαιμονισμού. Έξω από τις γραμματείες των σχολών τους περιμένουν τα στημένα τραπεζάκια των κομμάτων και στη συνέχεια τους απενεργοποιεί το φαυλοκρατικά νομοθετημένο σύστημα.
Επιτρέπει στους φοιτητές να μην παρακολουθούν τα μαθήματα και στα φροντιστήρια δεν καταλαβαίνουν ούτε την εκφώνηση των ασκήσεων. Οι φοιτητές εγγράφονται από έτος σε έτος χωρίς να έχουν περάσει τα μαθήματα του προηγουμένου και παραμυθιάζονται ότι προχωρούν στις σπουδές τους, αφού και επισήμως αναφέρονται ως φοιτητές προχωρημένων ετών. Τέλος στις εξετάσεις έχουν δίλημμα ποιο από τα χρωστούμενα μαθήματα να παρακολουθήσουν αφού ο κάθε φοιτητής έχει δικαίωμα να εξετάζεται απεριόριστες φορές, ενώ ο καθηγητής έχει την αντίστοιχη υποχρέωση να τον βαθμολογεί μέχρι να τον βαρεθεί. Έχουμε καταντήσει εξεταστικό κέντρο ανεκπαίδευτων φοιτητών. Η υποβάθμιση αυτή έγινε τάχα για να δημιουργηθούν προϋποθέσεις μόρφωσης των φτωχόπαιδων, που αντί να μορφώνονται τελικά παραμορφώνονται σε ένα σύστημα διαστρέβλωσης των αξιών. Η πλουτοκρατία αλλά και η κομματική ηγεσία προτιμούν να στέλνουν τα παιδιά τους στα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία του εσωτερικού και στα πανεπιστήμια του εξωτερικού.
Όσον αφορά τα μέλη ΔΕΠ δεν νομίζω ότι έχουν την ικανότητα αλλά ούτε τη νομική δυνατότητα να προτείνουν λύσεις. Η διαπίστωση αυτή, όσο άδικη και αν είναι για μία τόσο ειδικευμένη κοινωνική ομάδα, τη μόνη ίσως που υπόκειται σε συνεχή και νομοθετικά προσδιοριζόμενη μέθοδο αξιολόγησης, σε κάθε βαθμίδα εξέλιξης των μελών της, εντούτοις, παραμένει σημαντική στα πλαίσια της δυναμικής που η υπόλοιπη κοινωνία περιμένει από τους πανεπιστημιακούς δασκάλους. Αυτό που χρειάζεται είναι η αξιολόγηση των Τμημάτων, που δεν λειτουργούν αποτελεσματικά εξαιτίας του περιοριστικού νομοθετικού πλαισίου και ενίοτε του αναίτιου της ύπαρξης τους. Την ευθύνη δυσλειτουργίας των νομοθετημάτων τους οι πολιτικοί τεχνηέντως προσπαθούν να μεταθέσουν στους πανεπιστημιακούς. Οι πανεπιστημιακοί έχουν μόνο προσωπικές και όχι θεσμικές ευθύνες. Οι περισσότεροι έμειναν σιωπηλοί ενώ άλλοι συνέργησαν στην ασέλγεια κατά της παιδείας που ακολούθησαν λαϊκίστικες επιλογές των υπεύθυνων κυβερνήσεων. Η λεγόμενη “γενιά του πολυτεχνείου” φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη της σημερινής κατάστασης, με ελάχιστους έντιμους εκπροσώπους της που ομολόγησαν ότι “αποτύχαμε”. Τα θεσμικά όργανα των πανεπιστημίων αδυνατούν να αναλάβουν το ρόλο αναμόρφωσης της παιδείας κυρίως λόγω της ενδογενούς αδυναμίας ελεύθερης έκφρασης, που προέρχεται από την αλληλεξάρτηση των μελών ΔΕΠ στην εξέλιξη τους, και της κομματικής εξάρτησης πολλών από αυτά (δεξιά και κυρίως αριστερά). Αυτά σημαίνουν αόρατη παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου από τις κυβερνήσεις και τα κόμματα, χειρότερης μορφής από αυτή που θα συνιστούσε η ορατή παραβίαση του από τις δυνάμεις ασφαλείας.
Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι ο προτεινόμενος διάλογος για την παιδεία δεν θα αποδώσει καρπούς λόγω της εμπάθειας, του τυχοδιωκτισμού, της βραχυπρόθεσμης αντίληψης των πραγμάτων, της ψηφοθηρίας, της εξάρτησης από ξένα κέντρα εξουσίας και της φαυλοκρατίας, που χαρακτηρίζουν τη κομματικοποιημένη πολιτική ζωή του τόπου. Το δήθεν πρόβλημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια είναι άνευ περιεχομένου, ήδη εισάγονται περισσότερα παιδιά από όσα επιτρέπει ο σεβασμός στην ιδιαιτερότητα της ανθρώπινης φύσης, που σήμερα βιάζεται από καθαρή ματαιοδοξία. Θα ήθελα να κλείσω θεωρώντας, ότι η λύση θα βρεθεί μόνο εάν απαρνηθούμε την ιδιοτέλεια και τον ατομικισμό μας και λειτουργήσουμε σαν μία κοινωνία ίσων ευκαιριών για όλους, ελεύθερη, αξιοκρατική αλλά και δίκαιη. Μία κοινωνία με αρχές, που να βραβεύει την αρετή, να προτρέπει στην εγκράτεια, στην άσκηση και να εμπνέει στην αυτοθυσία του ιδίου έναντι του κοινού συμφέροντος.
Ηλίας Σταμπολιάδης
Αναπληρωτής καθηγητής
Πολυτεχνείο Κρήτης
1/30/09
Οι Φελλοί Επιπλέουν...
Λίβελλος: Γιώργος Μπαμπινιώτης
Posted by Θεμης Λαζαριδης (Κυριακή, Μάι 6 2007)
Διαφωνίες με τον κ. Μπαμπινιώτη έχω εκφράσει πολλές κατά καιρούς. Αλλά το τελευταίο άρθρο του στο σημερινό Βήμα με τίτλο«Πανεπιστήμια ή Επαγγελματικές Σχολές» με εξόργισε πραγματικά. Σε αυτό το άρθρο ο κ. Μπαμπινιώτης, εκτός που αναμασάει τα γνωστά και τετριμμένα περί παιδείας ως αυτοσκοπό, γράφει και το εξής βαρύγδουπο:
«Διδασκαλία χωρίς έρευνα είναι αδιανόητη»
Πρώτα από όλα, αυτό δεν είναι σωστό. Υπάρχουν πάμπολλα κολέγια στην Αμερική που παρέχουν αξιόλογη τριτοβάθμια Παιδεία (με όλη τη σημασία της λέξης) χωρίς οι διδάσκοντες σε αυτά να επιδίδονται σε έρευνα. Ασφαλώς το «ερευνητικό πανεπιστήμιο» όπου συνυπάρχουν η διδασκαλία και η έρευνα είναι το ιδανικό. Αλλά δεν είναι καθόλου «αδιανόητο» να υπάρχει το ένα χωρίς το άλλο στο προπτυχιακό επίπεδο.
Όμως το εξοργιστικό στην υπόθεση είναι η υποκρισία του κ. Μπαμπινιώτη.
Κι αυτό γιατί ο ίδιος έχει ΜΗΔΕΝ ερευνητικό έργο!
Λοιπόν, ο κ. Μπαμπινιώτης είναι γλωσσολόγος. Ας ψάξουμε τις δημοσιεύσεις του.
Το Web of Science δείχνει 5 δημοσιεύσεις με ΜΗΔΕΝ αναφορές:
1. Clairis C, Chamoreau C, Costaouec D, et al.Brno studies in English, vol 30, Minor studies of the Philosophical Department of the Brno University FOLIA LINGUISTICA 40 (1-2): 183-184 2006 Times Cited: 0
2.Clairis C, Chamoreau C, Costaouec D, et al.Brunner contributions to Germanic and Nordic studies. Vol. XVIII FOLIA LINGUISTICA 40 (1-2): 184-184 2006 Times Cited: 0
3. Clairis C, Chamoreau C, Costaouec D, et al.Brunner contributions to Germanic and Nordic studies. Vol. XIX FOLIA LINGUISTICA 40 (1-2): 184-184 2006 Times Cited: 0
4.Clairis C, Chamoreau C, Costaouec D, et al.Typology of the connective syntax. FOLIA LINGUISTICA 40 (1-2): 184-184 2006 Times Cited: 0
5. BABINIOTIS GTHE TEACHING OF MODERN GREEK AS A FIRST AND A FOREIGN 2ND LANGUAGE + REPORT ON THEMATIC SESSION-2 LINGUISTIQUE 28 (2): 115-130 1992 Times Cited: 0
Τα πρώτα 4 είναι Book Reviews.
Το Google Scholar δείχνει 43 hits, τα περισσότερα αναφορές στο Λεξικό του. Όμως συγγραφή λεξικού δεν είναι έρευνα. Εκτός από τις αναφορές στο λεξικό υπάρχουν αναφορές σε άρθρα στο Βήμα, σε βιβλία Γραμματικής που έχει γράψει, αναφορές σε δύο άρθρα στο Amsterdam Studies in the Theory and History of Linguistics, και σε βιβλία όπως “Theoretical Linguistics: An introduction to Modern Linguistics”.
Για να έχουμε μέτρο σύγκρισης ας ψάξουμε μερικούς ξένους γλωσσολόγους. Ο πιό διάσημος νομίζω είναι ο γνωστός μας Noam Chomsky.
Το Web of Science για τον Chosmky βγάζει 204 δημοσιεύσεις, h index=15, και σύνολο 2631 αναφορές.
Τις προάλλες έγινε στην Ελλάδα συνέδριο γλωσσολογίας. Συμμετέχοντες από την Αμερική ήταν η P. Eckert από το Stanford και ο ΕΑ Schegloff από το UCLA. To Web of Science δείχνει για την Eckert 11 δημοσιεύσεις, h index=5, και σύνολο αναφορών 148. Για τον Schegloff δείχνει 36 δημοσιεύσεις, h index=19, και σύνολο αναφορών 3389.
Το συμπέρασμα είναι ότι ο κ. Μπαμπινιώτης δεν έχει κάνει έρευνα στη γλωσσολογία. Μπορεί να ΓΝΩΡΙΖΕΙ γλωσσολογία, μπορεί να έχει γράψει βιβλία για τη γλωσσολογία, μπορεί να έχει εφαρμόσει υπάρχουσες γλωσσολογικές ιδέες στην ελληνική γλώσσα, αλλά ΔΕΝ έχει κάνει ΠΡΩΤΟΤΥΠΗ ΕΡΕΥΝΑ στη γλωσσολογία. Επομένως, είναι υπέρμετρα υποκριτικό να κόπτεται για την έρευνα!
Ο λόγος που άνθρωποι σαν τον Μπαμπινιώτη έχουν επικρατήσει στο δημόσιο βίο είναι ότι δεν υπάρχει κανείς να τους κάνει challenge. Βγαίνει ο τάδε και δηλώνει ειδικός σε κάτι και λανσάρει εαυτόν σε δημοσιογράφους και πολιτικούς. Ε, κανείς δεν θα βγει να τον αντικρούσει. Κι έτσι φτάνουμε σε καταστάσεις όπου «είσαι ό,τι δηλώσεις» και «οι φελλοί επιπλέουν».
Η μόνη διέξοδος από αυτήν την κατάσταση είναι οι λίβελλοι!
Posted by Θεμης Λαζαριδης (Κυριακή, Μάι 6 2007)
Διαφωνίες με τον κ. Μπαμπινιώτη έχω εκφράσει πολλές κατά καιρούς. Αλλά το τελευταίο άρθρο του στο σημερινό Βήμα με τίτλο«Πανεπιστήμια ή Επαγγελματικές Σχολές» με εξόργισε πραγματικά. Σε αυτό το άρθρο ο κ. Μπαμπινιώτης, εκτός που αναμασάει τα γνωστά και τετριμμένα περί παιδείας ως αυτοσκοπό, γράφει και το εξής βαρύγδουπο:
«Διδασκαλία χωρίς έρευνα είναι αδιανόητη»
Πρώτα από όλα, αυτό δεν είναι σωστό. Υπάρχουν πάμπολλα κολέγια στην Αμερική που παρέχουν αξιόλογη τριτοβάθμια Παιδεία (με όλη τη σημασία της λέξης) χωρίς οι διδάσκοντες σε αυτά να επιδίδονται σε έρευνα. Ασφαλώς το «ερευνητικό πανεπιστήμιο» όπου συνυπάρχουν η διδασκαλία και η έρευνα είναι το ιδανικό. Αλλά δεν είναι καθόλου «αδιανόητο» να υπάρχει το ένα χωρίς το άλλο στο προπτυχιακό επίπεδο.
Όμως το εξοργιστικό στην υπόθεση είναι η υποκρισία του κ. Μπαμπινιώτη.
Κι αυτό γιατί ο ίδιος έχει ΜΗΔΕΝ ερευνητικό έργο!
Λοιπόν, ο κ. Μπαμπινιώτης είναι γλωσσολόγος. Ας ψάξουμε τις δημοσιεύσεις του.
Το Web of Science δείχνει 5 δημοσιεύσεις με ΜΗΔΕΝ αναφορές:
1. Clairis C, Chamoreau C, Costaouec D, et al.Brno studies in English, vol 30, Minor studies of the Philosophical Department of the Brno University FOLIA LINGUISTICA 40 (1-2): 183-184 2006 Times Cited: 0
2.Clairis C, Chamoreau C, Costaouec D, et al.Brunner contributions to Germanic and Nordic studies. Vol. XVIII FOLIA LINGUISTICA 40 (1-2): 184-184 2006 Times Cited: 0
3. Clairis C, Chamoreau C, Costaouec D, et al.Brunner contributions to Germanic and Nordic studies. Vol. XIX FOLIA LINGUISTICA 40 (1-2): 184-184 2006 Times Cited: 0
4.Clairis C, Chamoreau C, Costaouec D, et al.Typology of the connective syntax. FOLIA LINGUISTICA 40 (1-2): 184-184 2006 Times Cited: 0
5. BABINIOTIS GTHE TEACHING OF MODERN GREEK AS A FIRST AND A FOREIGN 2ND LANGUAGE + REPORT ON THEMATIC SESSION-2 LINGUISTIQUE 28 (2): 115-130 1992 Times Cited: 0
Τα πρώτα 4 είναι Book Reviews.
Το Google Scholar δείχνει 43 hits, τα περισσότερα αναφορές στο Λεξικό του. Όμως συγγραφή λεξικού δεν είναι έρευνα. Εκτός από τις αναφορές στο λεξικό υπάρχουν αναφορές σε άρθρα στο Βήμα, σε βιβλία Γραμματικής που έχει γράψει, αναφορές σε δύο άρθρα στο Amsterdam Studies in the Theory and History of Linguistics, και σε βιβλία όπως “Theoretical Linguistics: An introduction to Modern Linguistics”.
Για να έχουμε μέτρο σύγκρισης ας ψάξουμε μερικούς ξένους γλωσσολόγους. Ο πιό διάσημος νομίζω είναι ο γνωστός μας Noam Chomsky.
Το Web of Science για τον Chosmky βγάζει 204 δημοσιεύσεις, h index=15, και σύνολο 2631 αναφορές.
Τις προάλλες έγινε στην Ελλάδα συνέδριο γλωσσολογίας. Συμμετέχοντες από την Αμερική ήταν η P. Eckert από το Stanford και ο ΕΑ Schegloff από το UCLA. To Web of Science δείχνει για την Eckert 11 δημοσιεύσεις, h index=5, και σύνολο αναφορών 148. Για τον Schegloff δείχνει 36 δημοσιεύσεις, h index=19, και σύνολο αναφορών 3389.
Το συμπέρασμα είναι ότι ο κ. Μπαμπινιώτης δεν έχει κάνει έρευνα στη γλωσσολογία. Μπορεί να ΓΝΩΡΙΖΕΙ γλωσσολογία, μπορεί να έχει γράψει βιβλία για τη γλωσσολογία, μπορεί να έχει εφαρμόσει υπάρχουσες γλωσσολογικές ιδέες στην ελληνική γλώσσα, αλλά ΔΕΝ έχει κάνει ΠΡΩΤΟΤΥΠΗ ΕΡΕΥΝΑ στη γλωσσολογία. Επομένως, είναι υπέρμετρα υποκριτικό να κόπτεται για την έρευνα!
Ο λόγος που άνθρωποι σαν τον Μπαμπινιώτη έχουν επικρατήσει στο δημόσιο βίο είναι ότι δεν υπάρχει κανείς να τους κάνει challenge. Βγαίνει ο τάδε και δηλώνει ειδικός σε κάτι και λανσάρει εαυτόν σε δημοσιογράφους και πολιτικούς. Ε, κανείς δεν θα βγει να τον αντικρούσει. Κι έτσι φτάνουμε σε καταστάσεις όπου «είσαι ό,τι δηλώσεις» και «οι φελλοί επιπλέουν».
Η μόνη διέξοδος από αυτήν την κατάσταση είναι οι λίβελλοι!
1/24/09
Ο δρόμος για την μεταρρύθμιση της ελληνικής κοινωνίας - Λουκάς Βλάχος
Λουκας Βλάχος λέει:
Ιανουαρίου 20, 2009 σε 1:00 πμ
Η δική μου ομιλία στην συνάντηση…
"Ο δρόμος για την μεταρρύθμιση της ελληνικής κοινωνίας"
Λουκάς Βλάχος
1. Εισαγωγή
• Θα ήθελα να ξεκινήσω σχολιάζοντας την διαδικασία μέσα από την οποία προέκυψε αυτό το βιβλίο. Η διαδικασία αυτή, την οποία είχα την τιμή να παρακολουθήσω από την αρχή, είναι πρωτότυπη και άκρως ενδιαφέρουσα. Ο συνάδελφος Θέμης Λαζαρίδης είναι ο δημιουργός μια μεγάλης, ακαδημαϊκής (και όχι μόνο) παρέας (FORUM) μέσα σε ένα πολύ δραστήριο Blog με τον τίτλο GREEK UNIVERSITY REFORM FORUM (GURF). Στο χώρο αυτό ο Θέμης προτείνει, σχολιάζει και παραθέτει θέματα για συζήτηση και πληροφορίες. Ακολουθούν συζητήσεις, κάποιες φορές όχι ιδιαίτερα πολιτισμένες (πράγμα στο οποίο βοηθά η ανωνυμία και είναι μάλλον αναμενόμενο σε τέτοια FORUM), αλλά και πάρα πολλές εξαιρετικά ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις με προσεγμένα σχόλια. Η σύνθεση τω δικών του απόψεων με τις απόψεις που καταγράφονται στο GURF αποτέλεσε τη «βάση δεδομένων» για τούτο το βιβλίο. Ο Θέμης, χωρίς τα «δεδομένα» των ανώνυμων και επώνυμων συνομιλητών του στο GURF δεν θα είχε τις απαιτούμενες πληροφορίες και δεν θα έπιανε τον παλμό των γεγονότων στην Ελλάδα.• Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό αυτού του βιβλίου είναι ότι δεν μιλάει αφηρημένα και με γενικόλογα. Λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Στα περισσότερα βιβλία που προσεγγίζουν το θέμα αυτό η έκθεση των προβλημάτων είναι γενική και αφηρημένη… ποτέ δεν θα διαβάσεις συγκεκριμένα παραδείγματα και αναφορές σε ονόματα κι άρα μπορούν όλοι να κοιμηθούν ήσυχοι… θεωρώντας ότι όσα περιγράφονται είναι προβλήματα των άλλων και όχι δικά μας. Το προσωπικό κόστος από μια τέτοια προσέγγιση και οι κατηγορίες που έχει δεχτεί το βιβλίο και ο συγγραφέας του για αυτήν την επιλογή είναι αρκετές. Συνήθως δεν μας αρέσει να γινόμαστε συγκεκριμένοι και έτσι το πρόβλημα της διαφθοράς γιγαντώνει πατώντας στη ατιμωρησία.
2. Μερικά χαρακτηρίστηκα αποσπάσματα και επισημάνσεις από το βιβλίο.
Ας έρθουμε στο ίδιο το βιβλίο και όσα περιγράφει. Η ανάλυση ακολουθεί δύο μέρη: το πρώτο αναφέρεται σε διαπιστώσεις γύρω από τα προβλήματα και ακολουθούν οι προτεινόμενες λύσεις.• Από την εισαγωγή ακόμα το βιβλίο ξεκαθαρίζει μερικές μεγάλες (αλλά στην πράξη ξεχασμένες) αλήθειες: «Η υποβάθμιση του Πανεπιστημίου ισοδυναμεί με εθνική καταστροφή» και παρακάτω «Το πανεπιστήμιο παίζει καίριο ρόλο σε μια κοινωνία: οφείλει να είναι η πνευματική πρωτοπορία και η «ατμομηχανή» για την πρόοδο της χώρας. Επομένως , η ποιότητα των πανεπιστημίων επηρεάζει ολόκληρο το εκπαιδευτικό, οικονομικό και κοινωνικό γίγνεσθαι. Αυτά τα λόγια είναι αυτονόητα για όσους έχουν παρακολουθήσει τον ειδικό ρόλο που παίζει στην κοινωνία και την οικονομία στις αναπτυγμένες χώρες το πανεπιστήμιο. Στο θέμα αυτό επανέρχεται ο κ. Λαζαρίδης αργότερα όταν ρωτάει «Γιατί μεταρρύθμιση;» και γράφει: «η ενημερωμένη ελληνική κοινωνία είναι η ελπίδα για την προώθηση της μεταρρύθμισης».• Δυστυχώς όμως η ελληνική κοινωνία και οι εκλεγμένοι εκφραστές της στην πολιτική σκηνή της χώρας άλλα περιμένουν από το πανεπιστήμιο. Περιμένουν να δώσει στο παιδί τους ένα «χαρτί» να το «βολευτεί» κάπου και γι’ αυτό πλεονεκτούν τα κόμματα εξουσίας στις εκλογές. Περιμένουν επίσης να ανοίξουν παντού «περιφερειακά» πανεπιστήμια για να νοικιαστούν οι γκαρσονιέρες και να δουλέψουν τα κέντρα και οι καφετέριες.• Για να μην σας κουράζω, η διαμαρτυρόμενη για «την κατάντια» του εκπαιδευτικού συστήματος, σε συζητήσεις κουλτούρας, ελληνική κοινωνία στην πράξη είναι σε απόλυτη ισορροπία με το σημερινό Πανεπιστήμιο, αρκεί το Λύκειο να μοιράζει εικοσάρια, το φροντιστήριο να διδάσκει κανόνες αποστήθισης και το πανεπιστήμιο να δίνει απλόχερα πτυχία. Φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις οι οποίες και τραβούν άλλους διακριτούς και υπέροχους δρόμους δεν παύουν ωστόσο να είναι εξαιρέσεις… Οι άνθρωποι αυτοί που αποτελούν την εξαίρεση βαδίζουν μόνοι τους, ενώ οι άλλοι τους ειρηνεύονται («καλά τρελός είσαι;»).
• Αν η κοινωνία και οι εκφραστές τις στην πολιτική σκηνή (τα κόμματα), αποφασίσουν να αλλάξουν πορεία, να επενδύσουν και να στηρίξουν τα πανεπιστήμια, θα τα καταφέρουν; Υπάρχουν οι υποδομές και οι άνθρωποι για να κάνουμε μια νέα φιλόδοξη αρχή; Η απάντηση είναι ΝΑΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ (στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό)… απλά σήμερα μεταναστεύουν, ενώ όσοι μένουν εδώ συγκρούονται, φθείρονται σε στο τέλος ιδιωτεύουν. Tο σημερινό πανεπιστήμιο μπορεί.
• Αφήσαμε τα προβλήματα να συσσωρεύονται και οι λύσεις φαντάζουν πλέον τόσο απομακρυσμένες δύσκολες που καμιά φορά τρομάζεις… για παράδειγμα μπερδέψαμε (όπως γράφει στο βιβλίο):1. Την αξιοκρατία με το νεποτισμό και την «οικογενειοκρατία»2. Την υπηρεσία ασφάλειας των ιδρυμάτων με την κατάργηση του άσυλου και την αστυνομία3. Την φοιτητική συμμετοχή με τις παρατάξεις που ελέγχουν στις εκλογές των οργάνων και οι πρυτάνεις εκλέγονται και συνδιαλέγονται κατευθείαν με τα κομματικά στελέχη (για πολλά… πάρα πολλά χρόνια τώρα).4. Την αξιολόγηση και την σοβαρή χρηματοδότηση του πανεπιστημίου με την απουσία κάθε μορφής τιμωρίας για την παραβίαση βασικών κανόνων ακαδημαϊκής δεοντολογίας στην έρευνα, την διαχείριση κονδυλίων5. Την έρευνα και την αναζήτηση στα εκπαιδευτικά προγράμματα με την αποστήθιση ενός και μόνο (όταν υπάρχει) συγγράμματος. Οι φοιτητές μας πιστεύουν (βασισμένοι στην εμπειρία τους από το λύκειο) ότι το πανεπιστήμιο είναι εξεταστικό κέντρο και οι καθηγητές τους στο πανεπιστήμιο δεν πιάνουν μπάζα μπροστά στους φροντιστές τους… στο να τους μάθουν κανόνες απομνημόνευσης.6. Mε τα κλειστά πανεπιστήμια που ανοίγουν στην εξεταστική… για να κυλίσει το εξάμηνο.Και ο κατάλογος συνεχίζεται… και αποκλίνουμε συνεχώς από την ευρωπαϊκή πραγματικότητα στο χώρο της εκπαίδευσης.
ΟΡΓΙΖΟΜΑΙ ΟΤΑΝ ΕΝΑΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΟΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΤΗΝ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΑΠΟ ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΒΑΣΗ…. Η ΘΕΣΗ ΑΥΤΗ ΤΟ 2009 ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ!
Συμπεράσματα
Ερώτηση: Υπάρχει λύση στο πρόβλημα της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης;ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Όχι με τα σημερινά πολιτικά δεδομένα του δικομματισμού και μιας αριστεράς που ενδιαφέρεται περισσότερο να αλληλοσπαραχτεί παρά να σταθεί με νηφαλιότητα στα προβλήματα. Πιστεύω ακράδαντα ότι ο μοχλός και η δύναμη της μεταρρύθμισης μπορεί να είναι η ανάγκη για την οικονομική ανάπτυξη, αλλά δεν έχω τα προσόντα να το αναλύσω περισσότερο αυτό.Τότε γιατί συζητάμε; Αν ο πολιτικός περίγυρος, που αποτελεί τις οριακές συνθήκες του προβλήματος, με την συναίνεση της κοινωνίας επιβάλουν να παραμείνει η κατάσταση ως έχει εμείς γιατί προσπαθούμε;Γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και γιατί (και θα μιλήσω τώρα σαν εκπαιδευτικός) εκεί που είσαι «έτοιμος να κλείσεις το μαγαζί σου και να φύγεις βαθιά απογοητευμένος»… ανοίγει την πόρτα του γραφείου σου ένα 18 χρόνο παιδί και σου λέει «ήρθα να μάθω να ψάχνω .. και θέλω να εργαστώ σκληρά για να γίνω αστροφυσικός…. και σκέπτεσαι…. καλά εσύ από ποια κοινωνία ξεπήδησες… δεν πήγες στο ίδιο σχολείο με τους άλλους φοιτητές;» και στη συνέχεια περνάς μαζί του/ της τέσσερα υπέροχα παραγωγικά χρόνια αναζήτησης νέων ιδεών…Σε αυτούς τους νέους ελπίζω και υποκλίνομαι και σκέφτομαι για φαντάσου να τα είχαμε παρατήσει, σε ποιον θα μίλαγε αυτό το υπέροχο παιδί, από πού θα έπαιρνε κουράγιο να τρέξει;
Ταυτόχρονα είμαι απαισιόδοξος για την πολιτική κυρίως κατάσταση και την αδιαφορία που επιδεικνύουν όλοι, ενώ κόπτονται για την αναβάθμιση της παιδείας, αλλά και αισιόδοξος γιατί υπάρχουν ακόμα παραγωγικοί συνάδελφοι και ταλαντούχοι νέοι γύρω μας. Ακόμα, γιατί δεν πιστεύω στην μιζέρια.
Η επιστήμη μας έμαθε όλους να παραμένουμε αισιόδοξοι. ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΔΕΝ ΛΥΝΟΝΤΑΙ ΕΥΚΟΛΑ θα παλεύουμε και θα ελπίζουμε.
Ιανουαρίου 20, 2009 σε 1:00 πμ
Η δική μου ομιλία στην συνάντηση…
"Ο δρόμος για την μεταρρύθμιση της ελληνικής κοινωνίας"
Λουκάς Βλάχος
1. Εισαγωγή
• Θα ήθελα να ξεκινήσω σχολιάζοντας την διαδικασία μέσα από την οποία προέκυψε αυτό το βιβλίο. Η διαδικασία αυτή, την οποία είχα την τιμή να παρακολουθήσω από την αρχή, είναι πρωτότυπη και άκρως ενδιαφέρουσα. Ο συνάδελφος Θέμης Λαζαρίδης είναι ο δημιουργός μια μεγάλης, ακαδημαϊκής (και όχι μόνο) παρέας (FORUM) μέσα σε ένα πολύ δραστήριο Blog με τον τίτλο GREEK UNIVERSITY REFORM FORUM (GURF). Στο χώρο αυτό ο Θέμης προτείνει, σχολιάζει και παραθέτει θέματα για συζήτηση και πληροφορίες. Ακολουθούν συζητήσεις, κάποιες φορές όχι ιδιαίτερα πολιτισμένες (πράγμα στο οποίο βοηθά η ανωνυμία και είναι μάλλον αναμενόμενο σε τέτοια FORUM), αλλά και πάρα πολλές εξαιρετικά ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις με προσεγμένα σχόλια. Η σύνθεση τω δικών του απόψεων με τις απόψεις που καταγράφονται στο GURF αποτέλεσε τη «βάση δεδομένων» για τούτο το βιβλίο. Ο Θέμης, χωρίς τα «δεδομένα» των ανώνυμων και επώνυμων συνομιλητών του στο GURF δεν θα είχε τις απαιτούμενες πληροφορίες και δεν θα έπιανε τον παλμό των γεγονότων στην Ελλάδα.• Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό αυτού του βιβλίου είναι ότι δεν μιλάει αφηρημένα και με γενικόλογα. Λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Στα περισσότερα βιβλία που προσεγγίζουν το θέμα αυτό η έκθεση των προβλημάτων είναι γενική και αφηρημένη… ποτέ δεν θα διαβάσεις συγκεκριμένα παραδείγματα και αναφορές σε ονόματα κι άρα μπορούν όλοι να κοιμηθούν ήσυχοι… θεωρώντας ότι όσα περιγράφονται είναι προβλήματα των άλλων και όχι δικά μας. Το προσωπικό κόστος από μια τέτοια προσέγγιση και οι κατηγορίες που έχει δεχτεί το βιβλίο και ο συγγραφέας του για αυτήν την επιλογή είναι αρκετές. Συνήθως δεν μας αρέσει να γινόμαστε συγκεκριμένοι και έτσι το πρόβλημα της διαφθοράς γιγαντώνει πατώντας στη ατιμωρησία.
2. Μερικά χαρακτηρίστηκα αποσπάσματα και επισημάνσεις από το βιβλίο.
Ας έρθουμε στο ίδιο το βιβλίο και όσα περιγράφει. Η ανάλυση ακολουθεί δύο μέρη: το πρώτο αναφέρεται σε διαπιστώσεις γύρω από τα προβλήματα και ακολουθούν οι προτεινόμενες λύσεις.• Από την εισαγωγή ακόμα το βιβλίο ξεκαθαρίζει μερικές μεγάλες (αλλά στην πράξη ξεχασμένες) αλήθειες: «Η υποβάθμιση του Πανεπιστημίου ισοδυναμεί με εθνική καταστροφή» και παρακάτω «Το πανεπιστήμιο παίζει καίριο ρόλο σε μια κοινωνία: οφείλει να είναι η πνευματική πρωτοπορία και η «ατμομηχανή» για την πρόοδο της χώρας. Επομένως , η ποιότητα των πανεπιστημίων επηρεάζει ολόκληρο το εκπαιδευτικό, οικονομικό και κοινωνικό γίγνεσθαι. Αυτά τα λόγια είναι αυτονόητα για όσους έχουν παρακολουθήσει τον ειδικό ρόλο που παίζει στην κοινωνία και την οικονομία στις αναπτυγμένες χώρες το πανεπιστήμιο. Στο θέμα αυτό επανέρχεται ο κ. Λαζαρίδης αργότερα όταν ρωτάει «Γιατί μεταρρύθμιση;» και γράφει: «η ενημερωμένη ελληνική κοινωνία είναι η ελπίδα για την προώθηση της μεταρρύθμισης».• Δυστυχώς όμως η ελληνική κοινωνία και οι εκλεγμένοι εκφραστές της στην πολιτική σκηνή της χώρας άλλα περιμένουν από το πανεπιστήμιο. Περιμένουν να δώσει στο παιδί τους ένα «χαρτί» να το «βολευτεί» κάπου και γι’ αυτό πλεονεκτούν τα κόμματα εξουσίας στις εκλογές. Περιμένουν επίσης να ανοίξουν παντού «περιφερειακά» πανεπιστήμια για να νοικιαστούν οι γκαρσονιέρες και να δουλέψουν τα κέντρα και οι καφετέριες.• Για να μην σας κουράζω, η διαμαρτυρόμενη για «την κατάντια» του εκπαιδευτικού συστήματος, σε συζητήσεις κουλτούρας, ελληνική κοινωνία στην πράξη είναι σε απόλυτη ισορροπία με το σημερινό Πανεπιστήμιο, αρκεί το Λύκειο να μοιράζει εικοσάρια, το φροντιστήριο να διδάσκει κανόνες αποστήθισης και το πανεπιστήμιο να δίνει απλόχερα πτυχία. Φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις οι οποίες και τραβούν άλλους διακριτούς και υπέροχους δρόμους δεν παύουν ωστόσο να είναι εξαιρέσεις… Οι άνθρωποι αυτοί που αποτελούν την εξαίρεση βαδίζουν μόνοι τους, ενώ οι άλλοι τους ειρηνεύονται («καλά τρελός είσαι;»).
• Αν η κοινωνία και οι εκφραστές τις στην πολιτική σκηνή (τα κόμματα), αποφασίσουν να αλλάξουν πορεία, να επενδύσουν και να στηρίξουν τα πανεπιστήμια, θα τα καταφέρουν; Υπάρχουν οι υποδομές και οι άνθρωποι για να κάνουμε μια νέα φιλόδοξη αρχή; Η απάντηση είναι ΝΑΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ (στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό)… απλά σήμερα μεταναστεύουν, ενώ όσοι μένουν εδώ συγκρούονται, φθείρονται σε στο τέλος ιδιωτεύουν. Tο σημερινό πανεπιστήμιο μπορεί.
• Αφήσαμε τα προβλήματα να συσσωρεύονται και οι λύσεις φαντάζουν πλέον τόσο απομακρυσμένες δύσκολες που καμιά φορά τρομάζεις… για παράδειγμα μπερδέψαμε (όπως γράφει στο βιβλίο):1. Την αξιοκρατία με το νεποτισμό και την «οικογενειοκρατία»2. Την υπηρεσία ασφάλειας των ιδρυμάτων με την κατάργηση του άσυλου και την αστυνομία3. Την φοιτητική συμμετοχή με τις παρατάξεις που ελέγχουν στις εκλογές των οργάνων και οι πρυτάνεις εκλέγονται και συνδιαλέγονται κατευθείαν με τα κομματικά στελέχη (για πολλά… πάρα πολλά χρόνια τώρα).4. Την αξιολόγηση και την σοβαρή χρηματοδότηση του πανεπιστημίου με την απουσία κάθε μορφής τιμωρίας για την παραβίαση βασικών κανόνων ακαδημαϊκής δεοντολογίας στην έρευνα, την διαχείριση κονδυλίων5. Την έρευνα και την αναζήτηση στα εκπαιδευτικά προγράμματα με την αποστήθιση ενός και μόνο (όταν υπάρχει) συγγράμματος. Οι φοιτητές μας πιστεύουν (βασισμένοι στην εμπειρία τους από το λύκειο) ότι το πανεπιστήμιο είναι εξεταστικό κέντρο και οι καθηγητές τους στο πανεπιστήμιο δεν πιάνουν μπάζα μπροστά στους φροντιστές τους… στο να τους μάθουν κανόνες απομνημόνευσης.6. Mε τα κλειστά πανεπιστήμια που ανοίγουν στην εξεταστική… για να κυλίσει το εξάμηνο.Και ο κατάλογος συνεχίζεται… και αποκλίνουμε συνεχώς από την ευρωπαϊκή πραγματικότητα στο χώρο της εκπαίδευσης.
ΟΡΓΙΖΟΜΑΙ ΟΤΑΝ ΕΝΑΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΟΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΤΗΝ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΑΠΟ ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΒΑΣΗ…. Η ΘΕΣΗ ΑΥΤΗ ΤΟ 2009 ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ!
Συμπεράσματα
Ερώτηση: Υπάρχει λύση στο πρόβλημα της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης;ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Όχι με τα σημερινά πολιτικά δεδομένα του δικομματισμού και μιας αριστεράς που ενδιαφέρεται περισσότερο να αλληλοσπαραχτεί παρά να σταθεί με νηφαλιότητα στα προβλήματα. Πιστεύω ακράδαντα ότι ο μοχλός και η δύναμη της μεταρρύθμισης μπορεί να είναι η ανάγκη για την οικονομική ανάπτυξη, αλλά δεν έχω τα προσόντα να το αναλύσω περισσότερο αυτό.Τότε γιατί συζητάμε; Αν ο πολιτικός περίγυρος, που αποτελεί τις οριακές συνθήκες του προβλήματος, με την συναίνεση της κοινωνίας επιβάλουν να παραμείνει η κατάσταση ως έχει εμείς γιατί προσπαθούμε;Γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και γιατί (και θα μιλήσω τώρα σαν εκπαιδευτικός) εκεί που είσαι «έτοιμος να κλείσεις το μαγαζί σου και να φύγεις βαθιά απογοητευμένος»… ανοίγει την πόρτα του γραφείου σου ένα 18 χρόνο παιδί και σου λέει «ήρθα να μάθω να ψάχνω .. και θέλω να εργαστώ σκληρά για να γίνω αστροφυσικός…. και σκέπτεσαι…. καλά εσύ από ποια κοινωνία ξεπήδησες… δεν πήγες στο ίδιο σχολείο με τους άλλους φοιτητές;» και στη συνέχεια περνάς μαζί του/ της τέσσερα υπέροχα παραγωγικά χρόνια αναζήτησης νέων ιδεών…Σε αυτούς τους νέους ελπίζω και υποκλίνομαι και σκέφτομαι για φαντάσου να τα είχαμε παρατήσει, σε ποιον θα μίλαγε αυτό το υπέροχο παιδί, από πού θα έπαιρνε κουράγιο να τρέξει;
Ταυτόχρονα είμαι απαισιόδοξος για την πολιτική κυρίως κατάσταση και την αδιαφορία που επιδεικνύουν όλοι, ενώ κόπτονται για την αναβάθμιση της παιδείας, αλλά και αισιόδοξος γιατί υπάρχουν ακόμα παραγωγικοί συνάδελφοι και ταλαντούχοι νέοι γύρω μας. Ακόμα, γιατί δεν πιστεύω στην μιζέρια.
Η επιστήμη μας έμαθε όλους να παραμένουμε αισιόδοξοι. ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΔΕΝ ΛΥΝΟΝΤΑΙ ΕΥΚΟΛΑ θα παλεύουμε και θα ελπίζουμε.
1/10/09
Ποια εξέγερση και ποια Αριστερά;
Ποια εξέγερση και ποια Αριστερά; του Χ. Γιανναρά
Δημοσίευση από το http://www.skai.gr/
"Θα πρέπει να δούμε με ψυχραιμία τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στην Ελλάδα που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η φυσική εξέλιξη, το φυσικό αποτέλεσμα πολύ συγκεκριμένων πρακτικών πολιτικών που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου είναι ολοφάνερο ότι υπάρχει τεράστιο χάσμα ανάμεσα στην κοινωνία και στο κράτος. Υπάρχει, όμως, και ένα τεράστιο κενό στο κράτος και στην πολιτική. Δηλαδή, είναι φανερό ότι από δεκαετίες τώρα η πολιτική δεν υπηρετεί το κράτος, δεν χρησιμοποιεί το κράτος για να υπηρετήσει την κοινωνία, αλλά συνιστά εντελώς συντεταγμένες οργανωμένες ομάδες συμφερόντων οι οποίες επιδιώκουν την εξουσία για σκοπούς φανερά ιδιοτελείς, γι' αυτό και δεν μπορούν να λυθούν τα κεντρικά προβλήματα του κοινωνικού βίου".....
"Η υγεία, η παιδεία, το ασφαλιστικό, η δημόσια τάξη… ο εκβιασμός του κοινωνικού συνόλου από το λεγόμενο "κρατικό συνδικαλισμό", ο συνδικαλισμός του δημόσιου τομέα. Αυτά τα πολύ βασικά, τα πελώρια, τα στοιχειώδη προβλήματα η πολιτική επί δεκαετίες και με διαφορετικές κυβερνήσεις δεν μπορεί να τα λύσει. Από εκεί και πέρα τα πράγματα παίρνουν έναν χαρακτήρα ανεξέλεγκτο. Θα πρέπει να σας ομολογήσω ότι αυτό που με πανικοβάλλει στην κυριολεξία δεν είναι τα όσα συμβαίνουν, είναι τα όσα λέγονται".
"Αυτό που γίνεται αυτό τον καιρό στα τηλεοπτικά κανάλια, στον Τύπο και γενικά στον δημόσιο λόγο είναι εφιαλτικό. Τέτοια σύγχυση, τέτοιες παρανοήσεις, τέτοιες διαστροφές της πραγματικότητας, τέτοια τέλεια απουσία αξιολογικών ιεραρχήσεων…. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα, πιθανώς το πιο κραυγαλέο: Το πανό που ανέβηκε στον βράχο της Ακρόπολης έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από τη συνολική καταστροφή της οικονομίας που συνέβη στα αστικά κέντρα με τις πυρπολήσεις των καταστημάτων, διότι δείχνει πλέον ότι είμαστε εθελόδουλοι. Είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε μια κατοχή οποιασδήποτε ιδεολογικής μειονότητας η οποία κατορθώνει να απαντλήθεί με την βία. Θυμίζει μέρες του 1933 στην Γερμανία".
"Υπάρχει συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα και συγκεκριμένη ιδεολογική παράταξη που συμπεριφέρεται στην Ελλάδα σήμερα με νοοτροπία Ναζί, πρέπει να το πούμε έξω από τα δόντια. Πέστε μου ποιος άλλος θα τολμούσε να κρεμάσει αφίσες στο Βράχο της Ακρόπολης, να μπει μέσα στον σταθμό της τηλεόρασης και να βγάλει πανό την ώρα των ειδήσεων; Δεν υπάρχει πια τίποτα, καμία αντίσταση κοινωνική σε αυτά τα φαινόμενα"
"… Η παραποίηση και η αλλοτρίωση της πραγματικότητας τρομάζει. Λέμε (και βάζουμε στο μυαλό των παιδιών) ότι πρόκειται για εξέγερση της νεολαίας, πράγματα που τα παιδιά ούτε υποψιάζονται να τα σκεφτούν… Διαβάζουν άραγε σήμερα τα παιδιά των 15 και 16 χρονών εφημερίδα; Έχουν ιδέα από τη διάλυση του πολιτικού συστήματος, την κατάρρευση του; Έχουν επίγνωση της πραγματικότητας που συντελείται εδώ και μερικά χρόνια στον Ελλαδικό δημόσιο χώρο; Αλλά επιτέλους εάν ήταν εξέγερση - που πραγματικά θα την ευχόμουν με όλη μου την καρδιά-, αυτή η εξέγερση θα πήγαινε πριν από κάθε τι άλλο στα γραφεία των κομμάτων και θα τα θρυμμάτιζε. Θα έμπαινε μέσα στην Βουλή και θα την θρυμμάτιζε, όχι στα μαγαζιά των ανθρώπων οι οποίοι δουλεύουν να βγάλουν το ψωμί τους. Δεν είπε ούτε ένας άνθρωπος ότι πίσω από κάθε τέτοιο μαγαζί υπάρχουν δύο, πέντε, δέκα, σαράντα άνθρωποι βιοπαλαιστές όχι ιδιοκτήτες. Οι εργαζόμενοι, οι υπάλληλοι χάνουν το ψωμί τους και δε μιλάει κανείς. Συνεπώς για ποια εξέγερση μιλάμε; Ας πούμε για περίπατο να κάνουμε το χαβαλέ μας! Γιατί αυτή η ευκολία να σπάσουμε το κάθε τι; Το αυτοκίνητο του φουκαριάρη, του μεροκαματιάρη που το απέκτησε ποιος ξέρει πως, να του το κάψουμε και να θρυμματίσουμε την βιτρίνα και να λεηλατήσουμε το εμπόρευμά του;"
" Λέω το αυτονόητο: Εάν λειτουργούσε κράτος, θα έπρεπε να προστατευτεί η περιουσία των πολιτών και η δημόσια τάξη. Αλλά δεν υπάρχει κράτος. Η ανικανότητα της κυβέρνησης είναι ανατριχιαστική. Αλλά ας μη μιλάμε μόνο για ανικανότητα. Γιατί η ανικανότητα είναι το άλλο μισό της ασυνειδησίας της λεγόμενης αντιπολίτευσης. Όταν μπροστά σε μια τέτοια κοινωνική κατάσταση η αντιπολίτευση δεν κοιτάει τίποτα άλλο, δεν μπορεί να συζητήσει τίποτα άλλο παρά μόνο την επανεκλογή της, ή την άνοδό της στην εξουσία έμμεσα με εκλογικές συνεργασίες. Όταν ακόμα και μέσα σε αυτή την κατάσταση τα μικρά κόμματα προβάλουν ως Αριστερά την πλέον αντικοινωνική και ριζικά αντικοινωνική πολιτική. Εγώ ξέρω- αν δεν έχω παραφρονήσει-, ότι Αριστερά σημαίνει κοινωνιοκεντρικές προτεραιότητες, αντίσταση στην ατομική αυθαιρεσία του κέρδους της ιδιοτέλειας, αντίσταση στην πλεονεξία των οργανωμένων συμφερόντων των συνδικάτων του συμφέροντος".
"Δεν είναι θέμα δεοντολογίας τι πρέπει να κάνει η Αριστερά. Πρέπει να κάνει αυτό που είπε ο κ. Κύρκος. Να πάψει να λέγεται Αριστερά. Δεν έχει δικαίωμα να χρησιμοποιεί αυτό το όνομα. Αριστερά σημαίνει μια ανιδιοτέλεια, ακραία ανιδιοτέλεια που έφερε τους ανθρώπους μέχρι να στηθούν στον τοίχο για τα ιδανικά τους. Αριστερά δεν σημαίνει η προστασία κάθε γκρουπούσκουλου, το οποίο οργανώνεται για να υπερασπίσει τα συμφέροντά του ή για να κάνει επιτέλους το χαβαλέ του ή το κομμάτι του. Αριστερά δεν σημαίνει να χαϊδεύουμε τα αυτιά της βίας. Εδώ πέρα πρόκειται για ένα φαινόμενο για το οποίο δεν φταινε κάποιοι περιθωριακοί, το φαινόμενο αυτό εμπνέεται από τις δηλώσεις των πολιτικών, συγκεκριμένων πολιτικών, συγκεκριμένων κομμάτων και η κοινή γνώμη δεν τα αποδοκιμάζει".
Σήμερα η πλειοψηφία των ανθρώπων αισθάνεται ότι έχει μεταβληθεί σε μειοψηφία, ότι βρίσκεται υπό κατοχή. Υπάρχουν δυναμικές μειοψηφίες οι οποίες επιβάλλουν την θέλησή τους με το έτσι θέλω. Δεν λειτουργεί πουθενά όρος και αρχή δημοκρατίας, να μπορεί να εκφραστεί ο κόσμος. Βέβαια αυτά είναι το αποτέλεσμα της κατάρρευσης των δυο μεγάλων κομμάτων, δηλαδή ενός πολιτικού αδιεξόδου εμφανέστατου και αν αυτή τη στιγμή η κυβερνητική παράταξη δεν αφυπνιστεί να θέσει θέμα αρχηγού, να δηλώσει την ανικανότητα που επέδειξε μέχρι τώρα η κυβέρνηση και να αναζητήσει εσωτερική της ανασυγκρότηση στον ένα χρόνο που της μένει τότε αυτή η μειονότητα που σήμερα εμφανίζεται σαν στρατός κατοχής θα αποτελέσει την μόνη πρόταση. Εάν καταρρεύσει η σημερινή κυβέρνηση, που έχει ήδη καταρρεύσει, χωρίς δυνατότητα εναλλακτική, εσωτερική μέσα από αυτό το κόμμα που κυβερνά όποιο και αν είναι ας είναι σάπιο, εάν δεν δείξει ικανότητες εσωτερικής ανασυγκρότησης θέτοντας θέμα αρχηγού, τότε το παιχνίδι είναι χαμένο για πολλές δεκαετίες".
"Και τα δύο μεγάλα κόμματα κατέστρεψαν την παιδεία αυτού του τόπου. Σε αυτά που συμβαίνουν σήμερα με τα σχολιαρόπαιδα τα 10χρονα που πετροβολάνε "μπάτσους, γουρούνια δολοφόνους", αυτό είναι η κατάληξη μιας συγκεκριμένης εκπαιδευτικής πολιτικής η οποία ξεκίνησε από πολύ συγκεκριμένα μέτρα δήθεν εκσυγχρονισμού της παιδείας και κατέληξε σε αυτό το μπάχαλο που ζούνε σήμερα τα σχολειά. Το σχολείο έχασε πλέον τον ασκητικό του χαρακτήρα. Έμαθε αυτά τα παιδιά ότι στο σχολειό δεν ετοιμάζεσαι να γίνεις πολίτης, δεν μετέχεις ως άσκηση σε μια κοινότητα όπου εκπαιδεύεσαι να μετάσχεις αύριο κρίσεως και αρχής, αλλά είσαι αυτόνομος πολίτης ήδη, είσαι μαθητικό κίνημα. Ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη για το έγκλημα να βιάζεις και να ασελγείς τις ψυχές των παιδιών, διαστρέφοντας τη συνείδησή τους ότι από τα δέκα τους χρόνια είναι συνδικαλισμένα σε κίνημα; Αυτά είναι εγκλήματα κοινωνικά πελώρια, ανατριχιαστικά".
"Να σας θυμίσω πόσο χλευάστηκε η κατάργηση της ομοιόμορφης ενδυμασίας… Και δεν εννοώ βέβαια ούτε κουρέματα, ούτε στολές, ούτε πηλίκια. Εννοώ ένα ίδιο πουλόβερ και ένα ίδιο παντελόνι... Είναι η ισχυρότερη εμφάνιση δημοκρατίας μέσα στα σχολειά. Το κατάργησαν το ΠΑΣΟΚ και άρχισαν αμέσως τα παιδιά να συναγωνίζονται ποιο θα φορέσει το τάδε σινιέ ρούχο και το τάδε σινιέ παπούτσι...".
"...Σήμερα το πλήθος των γονιών, η συντριπτική πλειοψηφία των γονιών δεν μπορεί να μιλήσει για τα σχολειά. Μιλάνε οι συνδικαλισμένες μειονότητες και επιβάλλουν ετσιθεληκά. Το παιδί να νιώθει ότι το σχολειό είναι αντίπαλος, εχθρός και να κάνει κατάληψη στο σχολειό του, στον χώρο της ζωής του κάθε μέρα. Και αυτό το ίδιο παιδί βγαίνει και κλείνει, αποκλείει τους κεντρικούς δρόμους και εκβιάζει βασανιστικά τους πολίτες για να πετύχει το αίτημά του".
"Χρειαζόμαστε έναν Πούτιν. Χρειαζόμαστε έναν άνθρωπο ο οποίος να είναι ηγέτης και να βγει να μιλήσει με πόνο σε αυτό τον λαό. Να καταλάβει ο λαός ότι υπάρχει επιτέλους ένας άνθρωπος ο οποίος πονάει αυτό τον τόπο, ο οποίος θέλει να υπηρετήσει αυτό τον τόπο από όπου και αν είναι, από όπου και αν προέρχεται αλλά να είναι ανιδιοτελής και να επιστρατεύσει κοινωνικές δυνάμεις και να στήσει μια κυβέρνηση για να διακονήσει το λαό".
Αποσπάσματα από τη συνέντευξη του κ. Χρήστου Γιανναρά στον Άρη Πορτοσάλτε στις 19 Δεκεμβρίου 2008.
Δημοσίευση από το http://www.skai.gr/
"Θα πρέπει να δούμε με ψυχραιμία τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στην Ελλάδα που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η φυσική εξέλιξη, το φυσικό αποτέλεσμα πολύ συγκεκριμένων πρακτικών πολιτικών που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου είναι ολοφάνερο ότι υπάρχει τεράστιο χάσμα ανάμεσα στην κοινωνία και στο κράτος. Υπάρχει, όμως, και ένα τεράστιο κενό στο κράτος και στην πολιτική. Δηλαδή, είναι φανερό ότι από δεκαετίες τώρα η πολιτική δεν υπηρετεί το κράτος, δεν χρησιμοποιεί το κράτος για να υπηρετήσει την κοινωνία, αλλά συνιστά εντελώς συντεταγμένες οργανωμένες ομάδες συμφερόντων οι οποίες επιδιώκουν την εξουσία για σκοπούς φανερά ιδιοτελείς, γι' αυτό και δεν μπορούν να λυθούν τα κεντρικά προβλήματα του κοινωνικού βίου".....
"Η υγεία, η παιδεία, το ασφαλιστικό, η δημόσια τάξη… ο εκβιασμός του κοινωνικού συνόλου από το λεγόμενο "κρατικό συνδικαλισμό", ο συνδικαλισμός του δημόσιου τομέα. Αυτά τα πολύ βασικά, τα πελώρια, τα στοιχειώδη προβλήματα η πολιτική επί δεκαετίες και με διαφορετικές κυβερνήσεις δεν μπορεί να τα λύσει. Από εκεί και πέρα τα πράγματα παίρνουν έναν χαρακτήρα ανεξέλεγκτο. Θα πρέπει να σας ομολογήσω ότι αυτό που με πανικοβάλλει στην κυριολεξία δεν είναι τα όσα συμβαίνουν, είναι τα όσα λέγονται".
"Αυτό που γίνεται αυτό τον καιρό στα τηλεοπτικά κανάλια, στον Τύπο και γενικά στον δημόσιο λόγο είναι εφιαλτικό. Τέτοια σύγχυση, τέτοιες παρανοήσεις, τέτοιες διαστροφές της πραγματικότητας, τέτοια τέλεια απουσία αξιολογικών ιεραρχήσεων…. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα, πιθανώς το πιο κραυγαλέο: Το πανό που ανέβηκε στον βράχο της Ακρόπολης έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από τη συνολική καταστροφή της οικονομίας που συνέβη στα αστικά κέντρα με τις πυρπολήσεις των καταστημάτων, διότι δείχνει πλέον ότι είμαστε εθελόδουλοι. Είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε μια κατοχή οποιασδήποτε ιδεολογικής μειονότητας η οποία κατορθώνει να απαντλήθεί με την βία. Θυμίζει μέρες του 1933 στην Γερμανία".
"Υπάρχει συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα και συγκεκριμένη ιδεολογική παράταξη που συμπεριφέρεται στην Ελλάδα σήμερα με νοοτροπία Ναζί, πρέπει να το πούμε έξω από τα δόντια. Πέστε μου ποιος άλλος θα τολμούσε να κρεμάσει αφίσες στο Βράχο της Ακρόπολης, να μπει μέσα στον σταθμό της τηλεόρασης και να βγάλει πανό την ώρα των ειδήσεων; Δεν υπάρχει πια τίποτα, καμία αντίσταση κοινωνική σε αυτά τα φαινόμενα"
"… Η παραποίηση και η αλλοτρίωση της πραγματικότητας τρομάζει. Λέμε (και βάζουμε στο μυαλό των παιδιών) ότι πρόκειται για εξέγερση της νεολαίας, πράγματα που τα παιδιά ούτε υποψιάζονται να τα σκεφτούν… Διαβάζουν άραγε σήμερα τα παιδιά των 15 και 16 χρονών εφημερίδα; Έχουν ιδέα από τη διάλυση του πολιτικού συστήματος, την κατάρρευση του; Έχουν επίγνωση της πραγματικότητας που συντελείται εδώ και μερικά χρόνια στον Ελλαδικό δημόσιο χώρο; Αλλά επιτέλους εάν ήταν εξέγερση - που πραγματικά θα την ευχόμουν με όλη μου την καρδιά-, αυτή η εξέγερση θα πήγαινε πριν από κάθε τι άλλο στα γραφεία των κομμάτων και θα τα θρυμμάτιζε. Θα έμπαινε μέσα στην Βουλή και θα την θρυμμάτιζε, όχι στα μαγαζιά των ανθρώπων οι οποίοι δουλεύουν να βγάλουν το ψωμί τους. Δεν είπε ούτε ένας άνθρωπος ότι πίσω από κάθε τέτοιο μαγαζί υπάρχουν δύο, πέντε, δέκα, σαράντα άνθρωποι βιοπαλαιστές όχι ιδιοκτήτες. Οι εργαζόμενοι, οι υπάλληλοι χάνουν το ψωμί τους και δε μιλάει κανείς. Συνεπώς για ποια εξέγερση μιλάμε; Ας πούμε για περίπατο να κάνουμε το χαβαλέ μας! Γιατί αυτή η ευκολία να σπάσουμε το κάθε τι; Το αυτοκίνητο του φουκαριάρη, του μεροκαματιάρη που το απέκτησε ποιος ξέρει πως, να του το κάψουμε και να θρυμματίσουμε την βιτρίνα και να λεηλατήσουμε το εμπόρευμά του;"
" Λέω το αυτονόητο: Εάν λειτουργούσε κράτος, θα έπρεπε να προστατευτεί η περιουσία των πολιτών και η δημόσια τάξη. Αλλά δεν υπάρχει κράτος. Η ανικανότητα της κυβέρνησης είναι ανατριχιαστική. Αλλά ας μη μιλάμε μόνο για ανικανότητα. Γιατί η ανικανότητα είναι το άλλο μισό της ασυνειδησίας της λεγόμενης αντιπολίτευσης. Όταν μπροστά σε μια τέτοια κοινωνική κατάσταση η αντιπολίτευση δεν κοιτάει τίποτα άλλο, δεν μπορεί να συζητήσει τίποτα άλλο παρά μόνο την επανεκλογή της, ή την άνοδό της στην εξουσία έμμεσα με εκλογικές συνεργασίες. Όταν ακόμα και μέσα σε αυτή την κατάσταση τα μικρά κόμματα προβάλουν ως Αριστερά την πλέον αντικοινωνική και ριζικά αντικοινωνική πολιτική. Εγώ ξέρω- αν δεν έχω παραφρονήσει-, ότι Αριστερά σημαίνει κοινωνιοκεντρικές προτεραιότητες, αντίσταση στην ατομική αυθαιρεσία του κέρδους της ιδιοτέλειας, αντίσταση στην πλεονεξία των οργανωμένων συμφερόντων των συνδικάτων του συμφέροντος".
"Δεν είναι θέμα δεοντολογίας τι πρέπει να κάνει η Αριστερά. Πρέπει να κάνει αυτό που είπε ο κ. Κύρκος. Να πάψει να λέγεται Αριστερά. Δεν έχει δικαίωμα να χρησιμοποιεί αυτό το όνομα. Αριστερά σημαίνει μια ανιδιοτέλεια, ακραία ανιδιοτέλεια που έφερε τους ανθρώπους μέχρι να στηθούν στον τοίχο για τα ιδανικά τους. Αριστερά δεν σημαίνει η προστασία κάθε γκρουπούσκουλου, το οποίο οργανώνεται για να υπερασπίσει τα συμφέροντά του ή για να κάνει επιτέλους το χαβαλέ του ή το κομμάτι του. Αριστερά δεν σημαίνει να χαϊδεύουμε τα αυτιά της βίας. Εδώ πέρα πρόκειται για ένα φαινόμενο για το οποίο δεν φταινε κάποιοι περιθωριακοί, το φαινόμενο αυτό εμπνέεται από τις δηλώσεις των πολιτικών, συγκεκριμένων πολιτικών, συγκεκριμένων κομμάτων και η κοινή γνώμη δεν τα αποδοκιμάζει".
Σήμερα η πλειοψηφία των ανθρώπων αισθάνεται ότι έχει μεταβληθεί σε μειοψηφία, ότι βρίσκεται υπό κατοχή. Υπάρχουν δυναμικές μειοψηφίες οι οποίες επιβάλλουν την θέλησή τους με το έτσι θέλω. Δεν λειτουργεί πουθενά όρος και αρχή δημοκρατίας, να μπορεί να εκφραστεί ο κόσμος. Βέβαια αυτά είναι το αποτέλεσμα της κατάρρευσης των δυο μεγάλων κομμάτων, δηλαδή ενός πολιτικού αδιεξόδου εμφανέστατου και αν αυτή τη στιγμή η κυβερνητική παράταξη δεν αφυπνιστεί να θέσει θέμα αρχηγού, να δηλώσει την ανικανότητα που επέδειξε μέχρι τώρα η κυβέρνηση και να αναζητήσει εσωτερική της ανασυγκρότηση στον ένα χρόνο που της μένει τότε αυτή η μειονότητα που σήμερα εμφανίζεται σαν στρατός κατοχής θα αποτελέσει την μόνη πρόταση. Εάν καταρρεύσει η σημερινή κυβέρνηση, που έχει ήδη καταρρεύσει, χωρίς δυνατότητα εναλλακτική, εσωτερική μέσα από αυτό το κόμμα που κυβερνά όποιο και αν είναι ας είναι σάπιο, εάν δεν δείξει ικανότητες εσωτερικής ανασυγκρότησης θέτοντας θέμα αρχηγού, τότε το παιχνίδι είναι χαμένο για πολλές δεκαετίες".
"Και τα δύο μεγάλα κόμματα κατέστρεψαν την παιδεία αυτού του τόπου. Σε αυτά που συμβαίνουν σήμερα με τα σχολιαρόπαιδα τα 10χρονα που πετροβολάνε "μπάτσους, γουρούνια δολοφόνους", αυτό είναι η κατάληξη μιας συγκεκριμένης εκπαιδευτικής πολιτικής η οποία ξεκίνησε από πολύ συγκεκριμένα μέτρα δήθεν εκσυγχρονισμού της παιδείας και κατέληξε σε αυτό το μπάχαλο που ζούνε σήμερα τα σχολειά. Το σχολείο έχασε πλέον τον ασκητικό του χαρακτήρα. Έμαθε αυτά τα παιδιά ότι στο σχολειό δεν ετοιμάζεσαι να γίνεις πολίτης, δεν μετέχεις ως άσκηση σε μια κοινότητα όπου εκπαιδεύεσαι να μετάσχεις αύριο κρίσεως και αρχής, αλλά είσαι αυτόνομος πολίτης ήδη, είσαι μαθητικό κίνημα. Ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη για το έγκλημα να βιάζεις και να ασελγείς τις ψυχές των παιδιών, διαστρέφοντας τη συνείδησή τους ότι από τα δέκα τους χρόνια είναι συνδικαλισμένα σε κίνημα; Αυτά είναι εγκλήματα κοινωνικά πελώρια, ανατριχιαστικά".
"Να σας θυμίσω πόσο χλευάστηκε η κατάργηση της ομοιόμορφης ενδυμασίας… Και δεν εννοώ βέβαια ούτε κουρέματα, ούτε στολές, ούτε πηλίκια. Εννοώ ένα ίδιο πουλόβερ και ένα ίδιο παντελόνι... Είναι η ισχυρότερη εμφάνιση δημοκρατίας μέσα στα σχολειά. Το κατάργησαν το ΠΑΣΟΚ και άρχισαν αμέσως τα παιδιά να συναγωνίζονται ποιο θα φορέσει το τάδε σινιέ ρούχο και το τάδε σινιέ παπούτσι...".
"...Σήμερα το πλήθος των γονιών, η συντριπτική πλειοψηφία των γονιών δεν μπορεί να μιλήσει για τα σχολειά. Μιλάνε οι συνδικαλισμένες μειονότητες και επιβάλλουν ετσιθεληκά. Το παιδί να νιώθει ότι το σχολειό είναι αντίπαλος, εχθρός και να κάνει κατάληψη στο σχολειό του, στον χώρο της ζωής του κάθε μέρα. Και αυτό το ίδιο παιδί βγαίνει και κλείνει, αποκλείει τους κεντρικούς δρόμους και εκβιάζει βασανιστικά τους πολίτες για να πετύχει το αίτημά του".
"Χρειαζόμαστε έναν Πούτιν. Χρειαζόμαστε έναν άνθρωπο ο οποίος να είναι ηγέτης και να βγει να μιλήσει με πόνο σε αυτό τον λαό. Να καταλάβει ο λαός ότι υπάρχει επιτέλους ένας άνθρωπος ο οποίος πονάει αυτό τον τόπο, ο οποίος θέλει να υπηρετήσει αυτό τον τόπο από όπου και αν είναι, από όπου και αν προέρχεται αλλά να είναι ανιδιοτελής και να επιστρατεύσει κοινωνικές δυνάμεις και να στήσει μια κυβέρνηση για να διακονήσει το λαό".
Αποσπάσματα από τη συνέντευξη του κ. Χρήστου Γιανναρά στον Άρη Πορτοσάλτε στις 19 Δεκεμβρίου 2008.
12/21/08
Η Αρχιτεκτονική (Άπ)οψη των Ελληνικών Πανεπιστημίων
Η αρχιτεκτονική των ελληνικών πανεπιστημίων
Παρασκευή, Δεκ 19 2008
Post by: Θέμης Λαζαρίδης
http://greekuniversityreform.wordpress.com/
Παρασκευή, Δεκ 19 2008
Post by: Θέμης Λαζαρίδης
http://greekuniversityreform.wordpress.com/
Τι σας θυμίζουν οι παραπάνω φωτογραφίες;
Δεν μοιάζουν με πάρκιγκ αυτοκινήτων;
Κι όμως, είναι το εσωτερικό του κτιρίου της Φιλοσοφικής Σχολής του ΕΚΠΑ (Πανεπιστήμιο Αθηνών).
Ψυχροί, απρόσωποι, άδειοι χώροι. Λες και δεν πρόκειται για πανεπιστήμιο, αλλά για βιομηχανικό κτίριο. Ίδια και χειρότερα είναι τα κτίρια του Μετσοβίου στου Ζωγράφου. Ξέρει κανείς ποιοί αρχιτέκτονες σχεδίασαν αυτά τα απαίσια κτίρια; Έγινε διαγωνισμός ή ανάθεση σε «ημέτερους»;
11/22/08
e-Learning for Landscape Architecture
1) Πολύ καλό site [by Susan, a Landscape Designer]
http://www.landscape-design-advice.com/
2) IDEA Spectrum, Inc. (A professional landscape design software with great e-learning functionality)
http://www.ideaspectrum.com/
3) The Landscape Design Site [by Steve Boulden, a Landscape Designer]
http://www.the-landscape-design-site.com/
http://www.landscape-design-advice.com/
2) IDEA Spectrum, Inc. (A professional landscape design software with great e-learning functionality)
http://www.ideaspectrum.com/
3) The Landscape Design Site [by Steve Boulden, a Landscape Designer]
http://www.the-landscape-design-site.com/
Subscribe to:
Posts (Atom)
